Η Σώτη Τριανταφύλλου για τα Greeklish

Λέμε συχνά: η πατρίδα μας είναι η μνήμη μας. Η μνήμη μας είναι η γλώσσα μας - η "μητρική" ή η "πατρική". Όσο και να προσπαθήσουμε, δεν θα μάθουμε ποτέ μια δεύτερη γλώσσα

όπως την πρώτη, τη γλώσσα της παιδικής μας ηλικίας. Μερικοί άνθρωποι έχουν την τύχη να μεγαλώνουν με δύο ή περισσότερες γλώσσες: έτσι, τα όρια του κόσμου τους διαστέλλονται, ο ορίζοντάς τους

διευρύνεται. Η πρόοδος στις επικοινωνίες μάς ενθαρρύνει να γράφουμε: ανταλλάσσουμε ηλεκτρονικά μηνύματα μέσω Ίντερνετ ή μέσω κινητών τηλεφώνων, εκθέτουμε γραπτώς τη γνώμη μας

στα ηλεκτρονικά δίκτυα. Καμιά φορά, εξαιτίας της ταχύτητας της ζωής και της τεμπελιάς μας γράφουμε αφρόντιστα θέλοντας απλώς να γίνουμε κατανοητοί. Έτσι, χάνουμε μια ευκαιρία: την ευκαιρία

της γλωσσικής μας εξέλιξης μέσα σπό το θαύμα της τεχνολογίας. Η τεχνολογία είνα σίγουρα ένα θαύμα και οι άνθρωποι που την επινοούν και την επεξεργάζονται είναι οι σύγχρονοι μάγοι, οι

θαυματοποιοί. Εμείς, οι καταναλωτές, αναζητούμε συχνά την εύκολη λύση. Τα Greeklish είναι μια εύκολη λύση: γράφεις χωρίς να σκέφτεσαι, μιμείσαι τους ήχους. Το κείμενο όμως

δεν έχει προσωπικότητα, δεν έχει ύφος - είναι "μαζικοποιημένο", θα μπορούσε να το υπογράψει οποιοσδήποτε. Η γλώσσα, επειδή είναι μέρος της μνήμης μας και της πατρίδας μας,

είναι η σφραγίδα μας, το αποτύπωμά μας. Γι' αυτό, κι όχι για λόγους πατριωτικούς, προτείνω τη χρήση των ελληνικών, την λίγο μεγαλύτερη προσπάθεια που χρειάζονται οι λέξεις για να είναι

σωστά γραμμένες, σωστά τοποθετημένες μέσα στη φράση, σωστά τονισμένες. Ένα κόμμα, μια άνω τελεία, ένα κεφαλαίο αντί για πεζό κάνει τη διαφορά... Εξάλλου, οι λέξεις κι αυτό το

μοναδικό αλφάβητο που τις συνθέτει, είναι ό,τι πιο πολύ έχουμε δικό μας.

                                                                      ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ