Η Σώτη Τριανταφύλλου για τα Greeklish

Λέμε συχνά: η πατρίδα μας είναι η μνήμη μας. Η μνήμη μας είναι η γλώσσα μας - η "μητρική" ή η "πατρική". Όσο και να προσπαθήσουμε, δεν θα μάθουμε ποτέ μια δεύτερη γλώσσα

όπως την πρώτη, τη γλώσσα της παιδικής μας ηλικίας. Μερικοί άνθρωποι έχουν την τύχη να μεγαλώνουν με δύο ή περισσότερες γλώσσες: έτσι, τα όρια του κόσμου τους διαστέλλονται, ο ορίζοντάς τους

διευρύνεται. Η πρόοδος στις επικοινωνίες μάς ενθαρρύνει να γράφουμε: ανταλλάσσουμε ηλεκτρονικά μηνύματα μέσω Ίντερνετ ή μέσω κινητών τηλεφώνων, εκθέτουμε γραπτώς τη γνώμη μας

στα ηλεκτρονικά δίκτυα. Καμιά φορά, εξαιτίας της ταχύτητας της ζωής και της τεμπελιάς μας γράφουμε αφρόντιστα θέλοντας απλώς να γίνουμε κατανοητοί. Έτσι, χάνουμε μια ευκαιρία: την ευκαιρία

της γλωσσικής μας εξέλιξης μέσα σπό το θαύμα της τεχνολογίας. Η τεχνολογία είνα σίγουρα ένα θαύμα και οι άνθρωποι που την επινοούν και την επεξεργάζονται είναι οι σύγχρονοι μάγοι, οι

θαυματοποιοί. Εμείς, οι καταναλωτές, αναζητούμε συχνά την εύκολη λύση. Τα Greeklish είναι μια εύκολη λύση: γράφεις χωρίς να σκέφτεσαι, μιμείσαι τους ήχους. Το κείμενο όμως

δεν έχει προσωπικότητα, δεν έχει ύφος - είναι "μαζικοποιημένο", θα μπορούσε να το υπογράψει οποιοσδήποτε. Η γλώσσα, επειδή είναι μέρος της μνήμης μας και της πατρίδας μας,

είναι η σφραγίδα μας, το αποτύπωμά μας. Γι' αυτό, κι όχι για λόγους πατριωτικούς, προτείνω τη χρήση των ελληνικών, την λίγο μεγαλύτερη προσπάθεια που χρειάζονται οι λέξεις για να είναι

σωστά γραμμένες, σωστά τοποθετημένες μέσα στη φράση, σωστά τονισμένες. Ένα κόμμα, μια άνω τελεία, ένα κεφαλαίο αντί για πεζό κάνει τη διαφορά... Εξάλλου, οι λέξεις κι αυτό το

μοναδικό αλφάβητο που τις συνθέτει, είναι ό,τι πιο πολύ έχουμε δικό μας.

                                                                      ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

Κ.Π Καβάφης

Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία
δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,
κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν' επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Μάνος Χατζηδάκις

 

Ποιεί εξουσίαν. Ασκεί την εξουσίαν, εξουσιοδοτημένος από τη λαϊκή θέληση. Και όσο ασκεί την εξουσία, ο εξουσιαστής γίνεται αυτός η λαϊκή θέληση, ώστε μέσω των κομματικών εντύπων και των δημοσίων σχέσεων -έτσι ονομάζεται η πλύση εγκεφάλου των πολλών- η «λαϊκή θέληση» πείθεται πως η θέληση του εξουσιαστή είναι ταυτόσημη με αυτήν.

Αλλά ο χρόνος κυλά, η λαϊκή θέληση αναπτύσσεται, αλλοιώνεται, παραλλάζει και ένα πρωί, συννεφιασμένο ή φωτεινό, γίνεται ηλίου φαεινότερο πως ο εξουσιαστής δεν την εκπροσωπεί πλέον.  Η καλλιέργεια του μύθου της «Ταυτότητας» παύει να ισχύει και ο εξουσιαστής ή δικτατορεύει δίχως προσχήματα ή πέφτει στο… ανάθεμα για να ανέλθει ο καινούριος εξουσιαστής της αντίπαλης παράταξης.

Μια εθνική ιστορία ελληνικής καταγωγής που επαναλαμβάνεται με μαθηματική ακρίβεια τα τελευταία χρόνια.
Γιατί το κόμμα εν Ελλάδι είναι μια θέση αμετακίνητη, αδιαφιλονίκητη, μονοπώλιο δικαίου, εθνικοφροσύνης και πατριωτισμού και όποιος δεν συμφωνεί είναι προδότης και όχι μια διαφορετική μαχόμενη θέση μέσα στο κόμμα.

Γιατί ο εξουσιαστής διαθέτει τη μία άποψη και οι άλλοι την επιδοκιμάζουν αυτήν του ενός, του αρχηγού. Παλαιότερα οι εντός κόμματος εν χορώ επικροτούσαν. Σήμερα, εν χορώ, σιωπούν γιατί δεν χρειάζεται να επικροτήσουν. Απλώς αν παραστεί ανάγκη, χειροκροτούνε δημοσίως.

Ο εξουσιαστής διαθέτει ένα κεφάλι ξύλινο, ασυγκίνητο, ανέκφραστο, αμετακίνητο, «κενόν αισθημάτων και ιδεών και πλήρες φιλοδοξιών».

Ένα κόμμα «ανεπτυγμένου» τόπου διαβαίνει τον χρόνο μέσα από τις αντιθέσεις του. Εδώ, σ’ εμάς, καταλύεται από τον χρόνο ή αλλάζει τίτλους. Τώρα τελευταία αποκτήσαμε και τις τυπικές διαδικασίες -συνέδρια, επιτροπές, αποφάσεις- μονότονες, μονόφωνες, που καταλήγουν σε σχοινοτενή πορίσματα τα οποία απηχούν τη διευκόλυνση των φιλοδοξιών του εξουσιαστή. Το πιο ανησυχητικό! Επειδή όλοι μας κρύβουμε μέσα μας έναν μικρό εξουσιαστή, αποτυχημένο, καταπιεσμένο, ανεκπλήρωτο, δεχόμαστε τον επιτυχόντα σαν μια προέκταση φανταστική του εαυτού μας. Όπως δεχόμαστε τον φθόνο των φθονερών, τη λάσπη των λασπολόγων, την ηθικολογία των ανηθίκων, τις καταγγελίες των βρωμερών καταδοτών. Διότι εμπεριέχουμε φθόνον, λασπολογική διάθεση, ανηθικότητα, καταδοτικά συμπλέγματα και χοιροστασιακή αναπνοή.

Τα ακριβά πρότυπα, τα διαθέτοντα αρετή και ιδιότητες χαρισματικές, χρειάζονται πρωτίστως αρετή και αθωότητα για να γίνουν αποδεκτά- χαρακτηριστικά αντεξουσιαστή. Γι’ αυτό και στον λαϊκίστικο καιρό μας, των οπαδών της εύκολης λείας και των ακόμη πιο εύκολων φιλοδοξιών, ή έννοια του αντεξουσιαστή δεν είναι εφικτή ούτε καν νοητή! Και αναδύεται εκ των βάλτων και των απορριμάτων πανένδοξος, απόλυτος, αμετακίνητος ο ένας, ο αδιαφιλονίκητος Εξουσιαστής. Προτείνω: μία αντεξουσιαστική εκστρατεία. Έναν σιωπηλό πόλεμο που, αν συντελεστεί μ’ επιμονή, κάτι αληθινά καλό μπορεί να επιφέρει.

Η «πατρίς μας» οφείλει να αρνηθεί την ομφαλοσκοπική της κληρονομιά και ν’ αποκτήσει ιδιότητες ζωντανού οργανισμού. Αν θέλει να επιζήσει με αξιοπρέπεια και όχι ως κοιτίς ξενοδοχειακών υπαλλήλων και τουριστικών ερωτικών συντρόφων

Μάνος Χατζιδάκις

Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

http://www.youtube.com/watch?v=hoNIcsiuUdk&feature=related

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

http://www.youtube.com/watch?v=Ri4PDOF_KxM

Μάρκος Αυρήλιος

Κενότητα των επιδείξεων, δράματα επί σκηνής, ποίμνια, αγέλες, κονταροχτυπήματα, ένα κοκαλάκι ριγμένο στα σκυλιά, ψίχουλα ψωμιού στη στέρνα με τα ψάρια, αχθοφόρα μυρμήγκια, τρεχαλητά φοβισμένων ποντικιών, μαριονέτες με κινήσεις σπασμωδικές.

Λοιπόν, πρέπει ανάμεσα σ' όλα τούτα να στέκεσαι πράος και χωρίς αλαζονική αναίδεια. Όμως να έχεις πάντα στο νου σου, πως ο καθένας αξίζει όσο αξίζουν εκείνα για τα οποία έχει φροντίσει.

Προβολή ταινίας

Το Σάββατο 15 Ιανουαρίου θα γίνει η δεύτερη προβολή ταινίας στην αίθουσα πληροφορικής του σχολείου. Ώρα έναρξης: 8.30μμ. Θα προβληθεί η ταινία Soul Kitchen (2009) του Τούρκου σκηνοθέτη Fatih Akin.

Επίκουρος

Η σοφία δεν έχει προχωρήσει ούτε ένα βήμα μετά τον Επίκουρο, και συχνά βρίσκεται χιλιάδες βήματα πίσω του.

                                                                              Friedrich Nietzsche

Θεμελιώδεις αρχές της επικούρειας φυσικής:

1)     Τίποτα δεν δημιουργείται ποτέ εκ του μη όντος, με θεία βούληση. Τα πάντα συμβαίνουν σύμφωνα με φυσικούς νόμους, χωρίς θεϊκή παρέμβαση.

2)     Τίποτα δεν αφανίζεται στο μηδέν.

3)     Τα πρωταρχικά στοιχεία της ύλης είναι τα άτομα (αδιαίρετα) σωματίδια. Το μάτι δεν μπορεί να τα διακρίνει κι ωστόσο υπάρχουν.

4)     Τίποτα δεν μπορεί να αγγίξει ή να αγγιχτεί αν δεν είναι σώμα.

5)     Το κενό είναι άψαυστο, όμως υπάρχει.

6)     Το σύμπαν είναι άπειρο.

7)     Πέρα από τα σώματα και το κενό, τίποτα δεν είναι αληθινό.

8)     Τα σώματα είναι είτε άτομα είτε ενώσεις ατόμων. Τα άτομα είναι στέρεα, δεν περιέχουν κενό και είναι άφθαρτα.

9)     Τα άτομα βρίσκονται πάντοτε σε κίνηση. Έχουν δική τους κίνηση. Στο κενό είναι γραμμική, μέσα στα σώματα είναι παλμική.

10) Ανά πάσα στιγμή μπορούν τα άτομα να παρεκκλίνουν ελαφρά από την ευθεία κίνηση, να συγκρουστούν, να αλλάξουν φορά, να ενωθούν με άλλα άτομα, σχηματίζοντας σύνθετα σώματα.

11) Τα έμβια όντα με αίσθηση δεν είναι παρά άτομα συνδυασμένα με ειδικά κατάλληλο τρόπο.

12) Η αίσθηση είναι αξιόπιστη διότι δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κάτι πιο αξιόπιστο απ’ αυτήν.